در دنیای امروز با سرعت زیاد، تأثیر شتاب بر روانی کودکان نمی‌تواند نادیده گرفته شود. یکی از عوامل نگران‌کننده‌ای که به ایجاد اضطراب در کودکان منجر می‌شود، حس مداوم شتابزدگی به آن‌هاست. این رویکرد شتاب‌زده در جنبه‌های مختلف زندگی روزمره‌شان، از جمله خوردن، بازی کردن و حتی فعالیت‌های اساسی مثل رفتن به دستشویی، ظاهر می‌شود. والدین و مراقبین ممکن است به‌طور ناخودآگاه فرهنگ فوریت‌خواهی را ترویج کنند و کودکان را تشویق به شتابزدگی کنند، بدون اینکه زمان کافی برای نگاهی آرام و تأمل‌آمیز برای انجام وظایف بدهند.
استفاده از عباراتی مانند “عجله کن”، “سریع باش” و “شتاب” به عنوان جزء معمول در هدایت اعمال کودکان، مفهوم را تقویت می‌کند که سرعت امر ضروری است. هرچند که کارآیی اهمیت دارد، تأکید بی‌وقفه بر شتابزدگی ممکن است منجر به پیامدهای ناخواسته شود، به ویژه در توسعه اضطراب در میان کودکان. فشار مداوم برای افزایش سرعت در انجام فعالیت‌ها بدون ایجاد حس توجه به میزان می‌تواند محیط ناخودآگاهی از استرس و اضطراب ایجاد کند که به کلیت روانی کودک آسیب می‌زند.
از اهمیت آگاهی و نکات کلامی که در هدایت کودکان در فعالیت‌های روزانه به کار می‌روند، والدین، مربیان و مراقبان باید آگاه باشند. تشویق به یک رویکرد متعادل و اندازه‌گیری شده، اجازه دادن به کودکان برای مشارکت در فعالیت‌ها به سبک و سرعت خودشان، می‌تواند به طور قابل توجهی در توسعه روانی و عاطفی آن‌ها مؤثر باشد. با ترویج محیطی که ارزش مشارکت آرام و تأملی را بیش از شتاب قائل است، می‌توان از تأثیر منفی احتمالی شتاب بر روان کودک جلوگیری کرد.
